Ook vandaag weer een mooie column van Thijs Zonneveld, over een bijzondere renner en zijn bijzondere Tour.
”Alles goed in Lachlanland"
Midden in het weiland stond een tentje. Ernaast: een fiets. Erin: een renner. Zijn collega's zaten tientallen kilometers verderop aan het diner in een hotel, maar zijn maag rommelde. Hij had geen eten meer kunnen vinden, het was donker geworden en het zeek van de regen. Dan maar geen eten vanavond.
Vorige week begonnen 184 renners aan de Tour de France in Brest. Op datzelfde moment begon Lachlan Morton ook aan zijn Tour de France. Niet in een peloton, maar alleen. Geen mecaniciens, geen soigneurs, geen hotels, geen restaurants, maar solo en zonder hulp. Hetzelfde traject als de renners, maar dan met de transfers erbij. Geen 3400 kilometer, maar 5500. Tentje mee, een paar pannen, een schone broek en een tandenborstel. Het doel is om eerder in Parijs te zijn dan het peloton. Maar vooral: om zoveel mogelijk geld op te halen voor World Bicycle Relief, een stichting die arme gezinnen in derdewereldlanden een fiets geeft zodat ze ermee water kunnen halen of hun kinderen naar de school twee dorpen verderop kunnen sturen.
Morton is niet zomaar de eerste de beste. Hij is prof bij EF Education; hij had ook zomaar de echte Tour kunnen rijden. Hij was jarenlang een van de beste klimmers in de ploeg, won een handvol koersen in Amerika, maar er knaagde altijd iets. Hij kon wel hard fietsen, maar een wielrenner voelde hij zich niet. Dat harde, agressieve, extreem competitieve was eigenlijk niets voor hem. Het keurslijf waar een wielrenner zich in moet proppen evenmin. Hij verloor het plezier in de sport, stopte, kwam weer terug, begon weer te twijfelen en nam uiteindelijk een totaal andere afslag. Die naar Lachlanland.
Hij mag zijn eigen programma uitstippelen. De helft van het seizoen rijdt hij normale koersen op de weg. De Giro, de Dauphiné, de Tour of the Alps. De andere helft doet hij waar hij zelf zin in heeft. Rijdt hij gravelwedstrijden, pakt hij het record op de Everest Challenge of doet hij mee aan een ultrarace. Het is maar net hoe het uitkomt. Als hij wint is het prima, als hij niet wint is het net zo prima. Morton is vooral bezig met het verleggen van zijn eigen grenzen. Niet met presteren, maar met inspireren.
Je kunt hem volgen op zijn solo door Frankrijk. Toen ik gisteren keek waar hij was, was hij net de Ventoux over. 3000 kilometer gehad, nog 2500 te gaan. Twaalf uur per dag, kilometertje of 25 gemiddeld, meer dan 1600 fietsen verdiend. Hij trapt, hij kijkt om zich heen en hoe ver hij kan gaan.
Een paar dagen terug kwam ik hem tegen op de fiets. Hij had geen fietsschoenen aan, maar sandalen. Onder zijn ogen hingen wallen waar een bus Japanse toeristen in zou kunnen verdwalen, maar hij neuriede een liedje. Bij het passeren zei ik: ,,Hup Lachlan." Hij glimlachte en stak twee vingers op. Daarna neuriede hij weer verder.
Alles goed in Lachlanland.”
Zal hij Parijs bereiken - en nog voor het peloton? Je kunt de voortgang van Morton volgen via de live tracker op de website van zijn team.